Nie miałem pomysłu na dzisiejszą przejażdżkę. Wymyśliłem tylko sobie, że z racji wiejącego wiatru najpierw pojadę na wschód, czyli pod wiatr, aby potem mieć ułatwiony powrót. Jak pomyślałem, tak uczyniłem i pół godziny przed zachodem słońca jechałem już w stronę Kokotowa. Trwały popołudniowe godziny szczytu, więc musiałem uważać na drodze. Minąłem Kokotów i Węgrzce Wielkie. Wkrótce dojechałem do Zakrzowa. Tam pomyślałem sobie, że dosyć rutyny i nie pojadę do Niepołomic, ani nie zawrócę w stronę Krakowa, tylko skieruję się na południe. Przejechałem więc jeszcze kawałek do Zakrzowca i na chwilę obrałem kurs na zachód, aby po dotarciu do Ochmanowa skręcić na południe w stronę Bodzanowa. To rzadko odwiedzane przeze mnie okolice, a szkoda, bo trudno tutaj znaleźć choćby kawałek płaskiego terenu. Drogi albo pną się do góry, zmuszając serce i mięśnie do solidnej pracy, albo powodują gwałtowne wydzielanie endorfin na szybkich zjazdach.

Za Bodzanowem kontynuowałem podróż na południe, minąłem drogę krajową numer 94, a po około kilometrze skręciłem na zachód i dotarłem do drogi 966, która łączy Gdów z Wieliczką. Nie lubię tamtędy jeździć. Droga jest stosunkowo wąska, pozbawiona poboczy, można na niej spotkać prowincjonalnych mistrzów kierownicy, którzy przyodziani w dresy w swych poniemieckich maszynach, szpanują przed pasażerkami o włosach koloru blond. Z duszą na ramieniu skierowałem się w stronę Wieliczki. Pod jednym względem jest to jednak ciekawa droga. Góra, dół, góra, dół, góra, dół, Wieliczka – tak mniej więcej wygląda jej profil.

Żeby nie było zbyt krótko i zbyt łatwo, z Wieliczki wróciłem do Krakowa ulicami Sądową i Krzemieniecką. Ostatnie tego dnia pagórki czekały na mnie w okolicach Kosocic, skąd miałem już tylko „rzut beretem” do domu.