Rower zimowy nie ma lekko. Bierze na siebie całe zło tej pory roku. Sól, piach, śnieg, błoto to jego żywioł. Częstsze niż zwykle mycie jest przykładem syzyfowej pracy. Po przejechaniu kilku kilometrów nie ma już śladu po czystym rowerze. Ta zima jest łagodna, ale i tak daje się we znaki mechanizmom. Wczoraj musiałem wymienić łańcuch – wcześniej niż zazwyczaj. Umyłem też dokładnie cały rower. Na koniec okazało się, że tylna piasta wymaga demontażu, przeczyszczenia i przesmarowania. Dzisiaj mogłem więc jechać na czystym sprzęcie, a słońce na niebie dawało nadzieję, że czystym pozostanie na dłużej. Niestety wiosenna aura wcale nie oznacza, że drogi są suche. Wręcz przeciwnie. Topniejący śnieg formuje liczne i brudne kałuże, więc tradycyjnie, czyli po kilku kilometrach, rower wyglądał tak, jak zimą wyglądać powinien.

Od dłuższego czasu unikałem podjazdów. W zimowej kurtce i z kominiarką na twarzy, która przeszkadza w oddychaniu, trudno jest szybko i sprawnie pokonywać przewyższenia. Dzisiaj jednak było ciepło, mogłem ubrać jedynie ocieplaną bluzę, a kominiarka została w domu. I dlatego właśnie od razu po rozpoczęciu przejażdżki pojechałem do Kosocic, aby sprawdzić, jakie szkody kondycyjne wyrządziły ostatnie tygodnie. Okazało się, że jest całkiem nieźle. Ukontentowany tym faktem mogłem z radością i werwą kontynuować eskapadę. Większość dróg, którymi się poruszałem była mokra, ale pozbawiona śniegu. Niemiła niespodzianka spotkała mnie tylko w okolicy Kładki Bernatka od strony Podgórza. Asfalt pokryty był twardą warstwą topniejącego śniegu i głębokimi kałużami. Tylko szczęściu zawdzięczam, że na oczach spacerowiczów nie zaliczyłem widowiskowej „gleby”.

Przebrnięcie przez wspomniane kałuże ostatecznie przywróciło pierwotny wygląd roweru, czyli ten sprzed wczorajszego mycia. No i wróciłem do punktu wyjścia…