Gdy piszę te słowa, już wiadomo, że „Kwiato” wygrał kolejny etap Tour de Pologne. Jak już wczoraj wspominałem, dzisiaj planowałem „zasadzenie” się przy trasie i zrobienie kilku fotek. Zrobiłem więc sobie przerwę w pracy i pojechałem. Wybrałem nieco inną trasę dojazdową, aby po raz kolejny nie mierzyć się z podjazdem do Sierczy. Okazało się, że „zamienił stryjek siekierkę na kijek”, bo droga, którą wybrałem, była w remoncie, więc nieco mniejsze nachylenie wcale nie oznaczało łatwiejszej jazdy. Prawie godzinę przed planowanym przejazdem kolarzy byłem już na miejscu w pełnej gotowości. Pół godziny przed terminem zniknęły prywatne samochody, potem przejechała kolumna reklamowa, a jeszcze później samochód Czesława Langa, co oznaczało, że peleton jest tuż, tuż. No i był. Pomimo faktu, że stałem na podjeździe, „ogień” z peletonu był taki, że po kilkunastu sekundach było już po wszystkim. To tylko pokazuje, jak przepaść dzieli profesjonalistów od amatorów. Zawodnicy pod górę jechali z taką prędkością, a jaką ja… zjeżdżam. No może troszkę wolniej.

Do domu, a raczej do pracy, wróciłem przez Wieliczkę, starając się dorzucić dodatkowe kilometry do skromnego dystansu.



Kolumna reklamowa w akcji.


Czoło peletonu.


Gdzieś tam jest nasz „Kwiato”.


Jest! Jest!


I tyle ich widzieli…

Jutro V etap Tour de Pologne z Wieliczki do Bielska Białej. Tuż po starcie kolarze będą podjeżdżać do Gorzkowa, więc nie mogę zrezygnować z okazji zrobienia kilku zdjęć. Dzisiaj wybrałem się więc na mały rekonesans, aby znaleźć dobre miejsce do obserwacji. Plan był prosty, ale jego realizacja już nie, bo nie da się dojechać do Gorzkowa bez zaliczenia kilku podjazdów. Musiałem więc zacisnąć zęby, nie myśleć o słabościach, tylko uparcie brnąć do przodu, mówiąc do nóg przysłowiowe „shut up legs”. Na podjeździe do Sierczy, czyli jednym z moich ulubionych, przekonałem się, jaka przepaść dzieli mnie „teraz” ode mnie sprzed kilku miesięcy. Na dystansie 1300 metrów byłem wolniejszy o ponad minutę. Ale najważniejsze, że dałem radę. Przed Gorzkowem znalazłem właściwe miejsce, a potem zaliczyłem kolejny podjazd do centrum wioski, gdzie skręciłem w stronę Świątnik Górnych. To był średni pomysł, bo okazało się, że droga pomiędzy Świątnikami a Krakowem nadal jest w remoncie. Kilkaset metrów jechałem po kamienistym dukcie, co nie należało do przyjemności.

Po kolejnych siedmiu dniach znów wsiadłem na rower i nawet zaliczyłem dłuższy dystans niż ostatnio. Jednak póki co, czasy codziennych, ponad stukilometrowych tras, należą do przeszłości. Głód roweru wciąż nie jest tak duży, abym znów podporządkował mu swój dzień.

Dzisiejsza trasa była dość łatwa, bo pojechałem do Puszczy Niepołomickiej. To jedynie miejsce w okolicy, gdzie jest płasko, a ja wciąż jestem totalnie bez formy, aby porywać się na moje ukochane pagórki, zwłaszcza, że jest bardzo ciepło.

Niektórzy pytają mnie z nutką zatroskania w głosie „Chłopie, co ty robisz, gdy nie jeździsz? Nudzisz się?”. Nic z tych rzeczy. Po wielu latach wróciłem do mojej dawnej pasji, którą była elektronika i sprzęt audio. Bawię się teraz urządzeniami sprzed lat, czyli tzw. „vintage”, których jakości wykonania i czystości brzmienia może tylko pozazdrościć współczesny elektroniczny chłam. Ale to zupełnie inna historia, którą raczej trudno opowiedzieć na blogu rowerowym.



Mój odpoczynek od roweru ma także takie oblicze…

Po wczorajszej „łatwiźnie” zaplanowałem sobie na dzisiaj coś bardziej wymagającego. Co prawda nie zamierzałem pobić ani rekordu dystansu, ani rekordu przewyższeń, ale już sam fakt jazdy w temperaturze powyżej 30°C stanowił pewnego rodzaju wyzwanie. Plan był prosty: dojechać do Zatora, skręcić do Babic, a potem wrócić do Krakowa. Miałem poruszać się prawie wyłącznie po głównych drogach, które dzisiaj powinny być spokojne i bezpieczne.

Plan realizowałem z żelazną konsekwencją. Początkowo nie czułem żadnych oznak zmęczenia wczorajszą jazdą, ale sam przecież napisałem, że to była łatwizna. Temperatura też mi nie przeszkadzała, bo na pierwszych kilometrach nie miałem problemu ze znalezieniem cienia. Tym niemniej oszczędzałem siły, mając na uwadze, że temperatura z każdą chwilą będzie wzrastała.

Zanim dotarłem do Zatora, dwukrotnie musiałem zatrzymywać się, bo policja wstrzymywała ruch na drodze z powodu procesji. Dzisiaj Kościół Katolicki obchodzi święto potocznie zwane Bożym Ciałem. To właśnie dlatego główne drogi były spokojne i bezpieczne. W dzień powszedni raczej bym ich unikał. Wspomniane przymusowe postoje były okazją do zaobserwowanie jednej z cech polskiego katolicyzmu. Na przedzie procesji szedł gość z wizerunkiem Jana Pawła II, potem czteroosobowe teamy starszych niewiast nabożnych niosły kilka Matek Boskich, a młodsze i zapewne nieco mniej pobożne kobiety dźwigały wizerunki świętych. Dopiero za nimi podążał orszak dzwoniących ministrantów, lektor z kadzidłem i wreszcie proboszcz z Najświętszym Sakramentem, ukryty rzecz jasna pod kapiącym od ozdób baldachimem. Tak właśnie wygląda obraz Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej – Jan Paweł II, Matki Boskie, święci, a dopiero potem Jezus. No i wszędzie przepych, bogactwo, zdecydowany przerost formy nad treścią. Jak to się ma do tego, co głosił Jezus? Nijak. Ale żeby się tego dowiedzieć, trzeba czytać Biblię i jeszcze na dodatek trzeba wierzyć w to, co się czyta, a nie czytać to, w co się wierzy.

Po tych przemyśleniach i odblokowaniu drogi, ruszyłem przed siebie. W Zatorze skręciłem w stronę Babic. To była mniej więcej połowa trasy i właśnie zacząłem odczuwać pierwsze oznaki wpływu temperatury na moją wydajność. Na płaskim jeszcze jakoś szło, ale podjazdy pokonywałem z wyraźnym trudem. Gdy dojechałem do Poręby Żegoty, zafundowałem sobie krótki postój w zacienionej okolicy ruin pałacu Szembeków. Szkoda, że nie mogłem do nich wejść lub choćby dotknąć starych murów. Teren jest ogrodzony, zamknięty i niedostępny. Tak jest najłatwiej – zamknąć i zabronić, bo jeszcze by kamienie rozkradli…

Ostatnie trzydzieści kilometrów jechałem już bardzo spokojnie i nieco automatycznie. Już dawno temu zauważyłem, że gdy przetrwa się apogeum zmęczenia, to nogi zaczynają pracować w równym tempie, napędzane niewidzialną siłą woli. W końcu dojechałem pod dom, zsiadłem z roweru, wypiłem ostatni łyk izotonika i wyłączyłem całą elektronikę. Wniosłem rower do domu i wychyliłem tradycyjną szklaneczkę zimnej coli zero. Usłyszałem bicie dzwonów. Właśnie zaczynała się procesja…



Na zatorskim rynku.


Dzisiaj jeździłem po płatkach kwiatów.


Ruiny pałacu Szembeków w Porębie Żegoty.


Inne spojrzenie na ruiny pałacu Szembeków.


Jeszcze tylko selfie i wracam.

Musiałem trochę odpocząć i trochę zaniedbałem rower przez ostatnie dni. Poza tym „cierpię” na nadmiar różnych pomysłów. Jednym z nich jest „odkurzenie” mojej dawnej pasji, czyli elektroniki. Oprócz tego oczywiście pracuję. Gdybym chciał zająć się wszystkim, to okazałoby się, że nie znajdę już czasu na sen. Dzisiaj jednak powiedziałem sobie, że dość już tego siedzenia przed komputerem i czas najwyższy, aby „przepalić” nogę po kilkudniowej przerwie. Zaplanowałem sobie dość łatwą trasę, pozbawioną podjazdów – ot takie „małopolskie Mazowsze”. Przejechałem przez Puszczę Niepołomicką, potem skierowałem się do Uścia Solnego, gdzie przejechałem na drugi brzeg Raby. Następnie dotarłem do Bochni, potem do Proszówek, a następnie równie spokojnie podążyłem do domu. Nie byłem zmęczony i pomyślałem, że chociaż rzadko jeżdżę w kolejne dni, to jutro postaram się trochę zmęczyć. Ale to już inna historia.

Szamani i wróżbici z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej przestrzegali przed burzami. Nie uwierzyłem. I bardzo dobrze, bo gdybym przejął się ich czczym gadaniem, pewnie ograniczyłbym się do beznamiętnego kręcenia po najbliższej okolicy.

Trasę miałem naprawdę fajną. Najpierw pojechałem do Skawiny, a następnie drogą 44 dojechałem do Ryczowa. W dzień powszedni unikałbym tego szlaku jak diabeł święconej wody, ale dzisiaj ruch był umiarkowany i czułem się bezpiecznie. Z Ryczowa pojechałem do Łączan, a potem pokręciłem się trochę po wąskich i pustych drogach, aby w końcu dotrzeć do Kwaczały. Tam wjechałem na kolejną drogę, której normalnie unikam, czyli tym razem na 780. Przejechałem nieopodal Alwernii, minąłem Porębę Żegoty, Szwaby, Brodła i dotarłem do Liszek, gdzie mocno wkurzyłem się na kierowcę autobusu Cracow Tours, który uparł się, aby mnie wyprzedzić i totalnie olał bezpieczną odległość. Takiemu gościowi nie pozwoliłbym prowadzić nawet kosiarki do trawy…

Ostatni etap trasy był już spokojny. Bezpiecznie wróciłem do domu. A burzy nie było. I nie ma nawet teraz, gdy piszę te słowa.

Tym razem zaplanowałem sobie trasę, a więc nie musiałem zdawać się na spontaniczność, która często powoduje, że podświadomie wybieram miejsca, które doskonale znam. Poświęciłem więc nieco czasu, poklikałem myszką i narodził się niebanalny plan, czyli pomysł na odwiedzenie miejsc, w których bywam stosunkowo rzadko, chociaż ostatnio jakby częściej.

Na początek czekał mnie dojazd od Kryspinowa, czyli rutynowy przejazd przez miasto w godzinach szczytu. Dzielnie zniosłem tę wątpliwą przyjemność. Potem pojechałem do Mnikowa, Baczyna i Tenczynka, a więc w miejsca, które niedawno odkryłem na nowo. Kolejnym celem była Wola Filipowska i Filipowice, a potem Nowa Góra. Jechałem przez piękne okolice, pełne wzgórz i lasów. Te ostatnie zapewniały mi odpowiednią dawkę cienia, tak potrzebnego w dniu, w którym słońce przypomniało sobie o małopolskiej ziemi i nie szczędziło jej gorących promieni. To był dość trudny odcinek, bo na stosunkowo krótkim fragmencie trasy musiałem pokonać grubo ponad 100 metrów przewyższenia. Noga jednak „podawała”, więc w miarę sprawnie jak na ponad 50-cio latka, wspinałem się wyżej i wyżej, napawając ciało i umysł urokiem okolicy. Za Filipowicami miałem okazję przejechać nieopodal… Paryża, ale pomyślałem sobie, że jeszcze nie nadszedł czas, aby zawitać w to miejsce i sprawdzić, czy na Placu Pigalle są najlepsze kasztany, które Zuzanna lubi tylko jesienią.

W Nowej Górze zatrzymałem się na krótką chwilę, zaciekawiony informacją, że wieś ta była onegdaj miastem. Zrobiłem zdjęcie miejskiej pieczęci, spojrzałem na pogrążony w popołudniowym letargu ryneczek i ruszyłem w dalszą drogę. Teraz przeważały zjazdy, chociaż niestety pełnia szczęścia została zaburzona przez przeciwny wiatr. Czerna, Krzeszowice, Rudawa, Więckowice, Bolechowice, Modlniczka – to kolejne miejscowości. A potem był już Kraków i ponowny przejazd przez całe miasto.

Nie wspomniałem jeszcze, że dzisiaj testowałem jedną „nową nowość” i jedną „starą nowość”. Tą pierwszą była owijka KLS. Zastąpiła ona poprzednio używaną owijkę PRO, która uparła się, że nie będzie się trzymać kierownicy i zwyczajnie się zsuwała, doprowadzając mnie na skraj załamania nerwowego. Drugą nowością był powrót do przeszłości i użycie siodełka Selle Italia SLR Flow. Wspominałem ostatnio, że Fizik Antaras, aczkolwiek bardzo wygodne, sprawiało mi pewien kłopot związany z notorycznym pojawianiem się „bąbli” w nieciekawym miejscu. Dzisiaj problem przestał istnieć, co bardzo mnie cieszy, bo nie ma nic gorszego niż odczuwanie dyskomfortu pod „czterema literami”, gdy do celu jest jeszcze sporo kilometrów.

A więc same plusy. I oby tak dalej…



A może rzucić to wszystko i wyjechać do… Paryża?


Podjazd do Nowej Góry. Tradycyjnie wcale nie widać tych 12%...


Na tym kamieniu można zobaczyć pieczęć Nowej Góry, która do I Wojny Światowej była miastem.

Dzisiejsza jazda była całkowitym przeciwieństwem tej wczorajszej. Energia gdzieś uleciała, nie miałem pomysłu na trasę, po drodze także nie wpadłem na żaden sensowny pomysł i cała wyprawa zamieniła się w rutynowe „mielenie” kilometrów. W sumie to były kłopoty na własne życzenie, bo po pracy nie chciało mi się tracić czasu na zjedzenie choćby lekkiego obiadu. W dodatku mam wrażenie, że powraca siodełkowy koszmar, ale w zupełnie nowej odsłonie. Tym razem nie chodzi o niewygodę, bo Fizik Antares jest naprawdę komfortowym siodełkiem. Niestety od kiedy go używam, mam problem z… pryszczami, które notorycznie pojawiają się ciągle w tym samym, mało ciekawym miejscu. Próbowałem już przeróżnych środków, ale żaden nie okazał się w 100% skuteczny. Najlepszą metodą okazało się użycie zwykłego plastra opatrunkowego, ale to też raczej łagodzi skutki, aniżeli leczy przyczyny. Obawiam się, że czeka mnie powrót do najstarszego i sprawdzonego siodełka Selle Italia SLR Flow.

9 (słownie: dziewięć) rowerowych dni wymazało mi z życiorysu jakieś choróbsko. Początkowo usiłowałem je zwalczyć siłami organizmu, ale przez cztery kolejne dni gorączka zamiast maleć, wciąż rosła. Gdy przekroczyła wartość 29 stopni, pomyślałem, że dość tej ciuciubabki i do akcji wkroczył antybiotyk. Dziewięć dni to mnóstwo straconego czasu, którego nie zdołam już odrobić w tym miesiącu. A tak dobrze szło…

Po tak długiej przerwie wsiadłem na rower z obawą, że będzie ciężko. To był dopiero trzeci dzień bez gorączki. Zamierzałem nie przemęczać się i ograniczyć dystans do góra 40 km. Już po przejechaniu kilkunastu kilometrów zorientowałem się, że mój organizm działa tak, jakby nie przechodził żadnej choroby. Jechało mi się wyjątkowo lekko, niezależnie od tego, czy droga była płaska, czy musiałem mierzyć się z podjazdami. Także wiatr nie robił na mnie żadnego wrażenia. Po prostu jechałem i jechałem, nie czując absolutnie żadnego zmęczenia. Pomyślałem, że szkoda marnować taką okazję i ograniczać się do skromnej czterdziestki. Wydłużyłem więc dystans najpierw o 10 km, a potem dorzucałem kolejne dziesiątki i w końcu zrobiła się setka. Prawdę mówiąc, mogłem przejechać jeszcze więcej, ale miałem nieprzekraczalny deadline. O 18:00 kończyła się aukcja na Allegro, którą obserwowałem i na której bardzo mi zależało.

Paradoksalnie, choroba zamiast pozbawić mnie sił, sprawiła, że mój organizm zregenerował się. Dłużej sypiałem, nie przemęczałem się, po prostu wypoczywałem. A potem wsiadłem na rower i tryskałem energią. Chyba muszę to sobie przemyśleć, poukładać w głowie i wyciągnąć wnioski.

Dokąd mam dzisiaj pojechać? Wczesnym popołudniem zadałem sobie to standardowe pytanie. Rozważałem różne koncepcje, ale w końcu nie zdecydowałem się na żadną z nich, co oznaczało, że kolejny raz będę musiał improwizować. To nie zawsze się sprawdza, ale akurat dzisiaj był to strzał w dziesiątkę…

Czekając na przyjście jakiegoś dobrego pomysłu, rozpocząłem od pagórków w Kosocicach. Szło nieźle, więc przyszło mi do głowy, że dobrze będzie pojechać do Wieliczki i zaliczyć podjazd do Sierczy. Tak też uczyniłem, a gdy już byłem na górze, pomyślałem, że nie zaszkodzi zmierzyć się z kolejnym podjazdem, tym razem na Chorągwicę. Pomimo faktu, iż jechałem pod wiatr, czułem się całkiem dobrze i dość szybko zameldowałem się na szczycie. To oczywiście nie był koniec zmagań ze wzgórzami, bo te otaczały mnie ze wszystkich stron. Zjechałem z Chorągwicy, wspiąłem się do Bukowca, a potem pojechałem na południe do Dobranowic. Potem dotarłem do Huciska, gdzie zmierzyłem się z kolejnym podjazdem. Nadal czułem się dobrze i wciąż było mi mało, więc gdy już zjechałem do drogi 967, pomyślałem, że chociaż jej nie lubię, bo jest stosunkowo wąska i dość ruchliwa, to pojadę nią do Dobczyc, przejadę na drugą stronę Raby i skręcę w stronę Gdowa. To był dość spokojny – w znaczeniu niewymagający – odcinek trasy. Jedynym przeciwnikiem był silny wschodni wiatr, ale do silnych wiatrów zdążyłem się już przyzwyczaić. Gdy dotarłem do drogi 966, skręciłem w stronę Łapanowa, świadomie i dobrowolnie decydując się na pokonanie kolejnych przeciwności natury liczonych w procentach nachylenia i metrach przewyższeń. Dopiero za Łapanowem zakończyła się najbardziej wymagająca część trasy. Przede mną było jakieś 40 kilometrów dość rutynowej i spokojnej jazdy, w dodatku wspomaganej siłami natury, powstałymi na skutek różnicy ciśnień, zwanymi wiatrem.

Lubię takie dni, gdy czuję „power” w nogach i żadna góra mi nie straszna. Lubię takie dni, gdy jest wspaniała pogoda, a gorące powietrze nie wysysa przynajmniej połowy energii. Lubię takie dni, gdy przemierzając niepowtarzalne małopolskie szlaki, odczuwam tę samą radość co wtedy, gdy każdy kolejny kilometr wiązał się z odkryciem czegoś nowego, nieznanego wcześniej, tajemniczego, pociągającego swoim pięknem i świeżością.



Widok z okolic Bukowca.


Na drodze do Kamyka.