Rozochocony powrotem formy, wybrałem się dzisiaj na kolejną przejażdżkę w „realu”. Dzień był gorący, więc zatankowałem bidony pod korek i ruszyłem przed siebie. Wybrałem kierunek zachodni, co oznaczało, że kolejny raz będę walczył z przeciwnym wiatrem, który – to tradycja ostatnich dni – raczej nie był łagodną bryzą. Jechałem dość mocno, ale starałem się nie szaleć, bo nie wiedziałem, dokąd mnie poniesie, a istotą rowerowego wypadu jest to, że trzeba zachować siły na powrót. W tym aspekcie kolejny raz zaprocentowały treningi. Dzięki nim poznałem swoje możliwości i wiem, z jaką mocą powinienem jechać, aby zwyczajnie nie „strzelić”. Ktoś może powiedzieć, że to bez sensu, bo niszczy cały romantyzm i piękno kolarstwa. Zwłaszcza, że nie ma żadnego uzasadnienia w moim przypadku – nie startuję w zawodach, nie ścigam się, itp. Tak, to racja. To jest bez sensu, ale mnie to nie przeszkadza. Chyba na przysłowiowe „stare lata” chcę poznać granice swoich możliwości. A poza tym jestem niepoprawnym „gadżeciarzem” i lubię nowoczesne zabawki. Sorry.



Wisła w Łączanach.


Ja w Łączanach.

Ech, podekscytowany jestem. Nie przypuszczałem, że regularne treningi na trenażerze są w stanie zmienić tak wiele w stosunkowo krótkim okresie czasu. A przecież byłem już prawie wypalony, zniechęcony i na skraju rzucenia tego wszystkiego gdzieś. Tymczasem teraz mam radochę jak mały dzieciak.

Dzisiaj po raz kolejny wsiadłem na mój rower marzeń. Pewnie jeszcze przez jakiś czas będę go tak nazywał. Nie bacząc na bardzo silny wiatr wybrałem mocno pagórkowatą trasę. Spodziewałem się, że będzie ciężko, bo przecież wiatr i wzniesienia. Okazało się jednak, że zupełnie mi to nie przeszkadzało. Z każdym przejechanym kilometrem cieszyłem się coraz bardziej, a brak „banana” na twarzy wynikał wyłącznie z faktu, że wraz z nadejściem cieplejszych dni, przestrzeń zaroiła się od latającego robactwa. Czas mijał, przejechany dystans rósł, a sił podejrzanie nie ubywało. Jechałem więc dalej i z planowanych pięćdziesięciu zrobiło się ponad osiemdziesiąt kilometrów. Ale najważniejsze jest to, że wróciła radość z jazdy.

Teraz najchętniej jeździłbym codziennie, ale nic za darmo. Muszę z czegoś żyć i jakoś odpracować ten mój „rower marzeń”. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby regularnie wskakiwać na trenażer i zaliczać kolejne treningi.

Jeśli miałbym jakiekolwiek wątpliwości, czy mój wczorajszy przypływ energii był jednorazowy, to dzisiaj zostały rozwiane w proch i pył. W pewnym sensie nawet dosłownie, bo wiało okrutnie. Pomimo przeciwieństw natury meteorologicznej, jechało mi się rewelacyjnie, chociaż duża część mocy szła na zwalczenie wspomnianego wiatru. A jechałem na wschód, chcąc przetestować część Wiślanej Trasy Rowerowej od wsi Grabie do Zabierzowa Bocheńskiego. Jadąc po wałach wiślanych byłem idealnie wystawiony na podmuchy wiatru, więc nie rozwijałem jakieś ekscytującej prędkości. Co gorsza, gdy już zjechałem z wałów, byłem tak zmęczony, że pomyślałem, iż „skończyło się rumakowanie”. Ale nie. Kilka minut spokojnej jazdy i znów byłem silny, zwarty i gotowy. Dojechałem do Drogi Królewskiej, czyli malowniczej drogi położonej przy skraju Puszczy Niepołomickiej i skierowałem się w stronę Niepołomic.

Garmin przypomniał mi, że to jeden z moich segmentów. Kiedyś udało mi się przejechać ten ponad sześciokilometrowy (6430 metrów) odcinek w czasie 11 minut i 33 sekund. Pamiętam, że wtedy jechał z wiatrem. Dzisiaj nie zamierzałem poprawiać swojego czasu. Byłem już trochę zmęczony, no i ten wiatr, który co prawda wiał z południa, ale czasem to było dokładnie z południa, a czasem z południowego zachodu, więc na jego pomoc nie mógłbym liczyć. Ruszyłem więc swoim tempem, ale na liczniku widziałem, że jestem gorszy tylko o sekundę w tej wirtualnej potyczce z samym sobą. Pomyślałem, że może jednak warto spróbować, więc mocniej nacisnąłem na pedały. Jednak po przejechaniu kilkuset metrów okazało się, że jestem wolniejszy. Dobra, to nie ma sensu – pomyślałem i zwolniłem. Gdy ponownie spojrzałem na ekran, zobaczyłem, że strata nie rośnie, a nawet zaczyna się zmniejszać. Zapewne kiedyś po prostu zacząłem słabnąć, a teraz jechałem równym tempem. Kolejny raz postanowiłem, że spróbuję – a co mi tam! Pochyliłem się i znów depnąłem mocniej. Zdaje się, że plan treningowy „TT Tune-Up” przygotował mnie na takie wyzwanie. Z każdą chwilą wyprzedzałem samego siebie i cały czas byłem w stanie jechać równo, zachowując nawet siły na końcówkę. Na „kresce” byłem lepszy o 40 sekund i wciąż wiedziałem, jak się nazywam i gdzie mieszkam. Jeśli chciałem dowodu, że treningi miały sens, to właśnie go otrzymałem.

Wybaczcie tę ekscytację, ale naprawdę się cieszę. To trochę tak, gdyby ktoś wmówił Wam, że to już koniec, że teraz będzie już tylko gorzej, a nagle okazuje się, że to dopiero początek!



Dwa koła na tle Rezerwatu Koło.


W oczekiwaniu na zielone sukno liści.

Dzisiaj nie było treningu. Dzisiaj po raz pierwszy w tym roku porzuciłem wirtualny świat Zwift’a i korzystając z pięknej pogody, zawitałem do pięknej przestrzeni analogowej rzeczywistości. Od dawna czekałem na tę chwilę, bo moja ostatnia rowerowa przejażdżka miała miejsce 6 października, a więc prawie pół roku temu. W moim przypadku pierwsza jazda w sezonie, a tym bardziej po tak długiej przerwie, ma zazwyczaj ten sam scenariusz. Pełen ekscytacji, wigoru i rowerowego głodu, zaczynam energicznie połykając pierwsze setki metrów, a potem do głosu dochodzi organizm odzwyczajony od regularnego wysiłku i zupełnie nieprzygotowany do nowych wyzwań. Z początkowej energii nic nie zostaje i dalsza część jazdy staje się walką o przetrwanie i szukaniem odpowiedzi na pytanie, jak w krótkim czasie wrócić do formy?

Tym razem miało być zupełnie inaczej. Przecież od ponad trzech miesięcy regularnie trenowałem, wylewałem pot na czerwoną matę z napisem „Elite”, przełamując kolejne granice moich, nie oszukujmy się, skromnych możliwości. Wszystko po to, aby na wiosnę czerpać jeszcze większą radość z rowerowej pasji. Gdy wychodziłem na dwór (czyli po małopolsku „na pole”), byłem tak podekscytowany, że już z tego powodu moje tętno przekraczało setkę. Pogoda była wymarzona do jazdy. Nie było ani za zimno, ani za ciepło, po prostu w sam raz. Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić, to dość silny wiatr, ale jak się później okazało, był to ważny element dzisiejszej „układanki”.

Wpiąłem się w pedały i ruszyłem przed siebie. Pierwsze metry przejechałem tak, jak napisałem powyżej, czyli szybko, energicznie, z mocą. Ale potem stało się coś dziwnego. Zamiast powoli tracić zapał i siły, zacząłem jechać coraz mocniej i coraz szybciej. Z niedowierzaniem patrzyłem na wyświetlane na ekranie Garmina cyferki – takich wartości nigdy tam nie widziałem. Powoli zaczęła do mnie docierać świadomość, jak ważne są właściwe treningi. Wcześniej jeździłem rowerem na okrągło, cały rok, pokonując tysiące kilometrów, a efekty były prawie żadne, no może poza tym, że godzinami mogłem jechać i jechać. Jednak o poprawie mocy czy prędkości nie było mowy, a wręcz było coraz gorzej, co zrzucałem na swój wiek, genetyczne uwarunkowania i inne podobne bzdety. Zakup trenażera okazał się przysłowiowym strzałem w dziesiątkę, moją najlepszą rowerową „inwestycją” ostatnich lat. A jeszcze niedawno nawiedzeni ortodoksi zarzucali mi, że „domowa” jazda na trenażerze się nie liczy, że prawdziwy pasjonat jeździ cały rok, brnie przez śniegi, walczy z mrozem, deszczem, wichurą. Tak właśnie kiedyś robiłem, a do całej plejady atrakcji dodawałem jeszcze bezpłatną inhalację krakowskim smogiem. Efektów nie było, nie licząc tego, że mogłem pochwalić się kolejnym rekordem niskiej temperatury, albo zamieścić zdjęcie mojej postaci na tle bezkresnej bieli. A potem przychodziła wiosna i znów musiałem od początku budować coś w rodzaju formy. W trakcie sezonu z podziwem patrzyłem na starszych cyklistów, którzy, wydawałoby się, bez żadnego wysiłku pokonywali wzniesienia, na których ja „walczyłem o życie”. Jak oni to robią – myślałem. A oni po prostu trenowali – ot cała tajemnica sukcesu.

Dzisiaj rower dosłownie wyrywał się spode mnie. Miałem wrażenie, że żyje własnym życiem, że jedzie sam, że jest napędzany jakimś ukrytym silnikiem. Nie miało znaczenia, czy jadę z wiatrem, czy pod wiatr, czy jadę pod górę, z góry, czy po płaskim. Czas mijał, a ja wciąż czułem moc i absolutnie żadnych oznak zmęczenia. Wybaczcie ten zachwyt nad samym sobą, ale jestem po prostu niesamowicie podekscytowany.

Chciałbym zwrócić uwagę na dwa aspekty treningów, które dzisiaj chyba najbardziej zaprocentowały. Po pierwsze, kontrolowanie mocy. Ponad setka godzin wirtualnej jazdy sprawiła, że znam swoje możliwości. Oprócz oczywistej wiedzy na temat mojego FTP, wiem jak długo mogę jechać z mocą np. 300 czy 400 watów. To sprawia, że jestem w stanie właściwie rozłożyć siły, nie wypalić się na pierwszych podjazdach. Ale nawet gdybym nie miał miernika mocy, to umiejętność jej kontroli jest już w pewnym sensie wyuczona. Po drugie, trenażer wymuszał na mnie ciągłe pedałowanie z odpowiednią kadencją. Dzisiaj bardzo rzadko przestawałem pedałować, a moja kadencja równie rzadko spadała poniżej 90 obrotów na minutę. Po trzecie, nie traktowałem przejażdżki jak jazdy indywidualnej na czas. Okresy wzmożonej aktywności przeplatały się z czasem spokojniejszej jazdy.

Jedyne „negatywy” dzisiejszej aktywności w okolicznościach prawdziwej przyrody dotyczą roweru. Po wymianie łańcucha zaczęła mi przeskakiwać zębatka 19. Jest wykonana z tytanu, który jest lżejszy od stali, ale bardziej plastyczny, więc po czterech sezonach ma do tego prawo. Po pewnym czasie przestała przeskakiwać, ale powoli muszę oswoić się z myślą, że nadchodzi jej ostatnia godzina. Drugi problem dotyczy tylnego koła, a dokładniej mówiąc piasty w tylnym kole. Koło ma luz boczny i w niektórych położeniach odchyla się na boki o dobre 2 mm. Zaczynam żałować, że wywaliłem kasę na piasty z ceramicznymi łożyskami, które na bank są „made in China” i na Aliexpress kosztują jedną dziesiątą tego, ile ja musiałem zapłacić. Kilka dni temu pisałem o wymianie łożyska w bębenku, bo w jednym z nich „zniknęła” ceramiczna kulka. Teraz czeka mnie wymiana łożysk w piaście, o czym zapewne także napiszę w technicznej części mojego bloga.

To już wszystko. Nie napisałem niczego na temat tego, gdzie pojechałem i co widziałem, ale nie trasa była dzisiaj najważniejsza.

Jesień wkracza w swą najpiękniejszą fazę. Jeszcze tylko brakuje tego charakterystycznego zapachu powietrza, ale i on pojawi się, gdy tylko spadnie temperatura. Na razie jest ciepło, a nawet bardzo ciepło. Gdy widzę tę zmianę w przyrodzie, zaczynam powoli tęsknić za długimi eskapadami, trasami pełnymi wyzwań, dobrym zmęczeniem i satysfakcją z pokonania kolejnej granicy swoich możliwości. Tak, ten sezon powoli się kończy. Nie był udany, ale na podsumowanie przyjdzie jeszcze czas.

Dzisiaj wybrałem się na dość łatwą przejażdżkę – ongiś powiedziałbym, że rutynową, Pojechałem po prostu do Puszczy Niepołomickiej, aby zobaczyć ostatecznie zasypiający czas lata i budzącą się jesień. Ale to jeszcze nie jest czas wszechobecnego złota, opadającego z wolna na ziemię i szeleszczącego pod kołami roweru.



Czas „złota” jeszcze nie nadszedł

Kolejne kilkadziesiąt kilometrów. Tym razem po pagórkach. Dałem radę, więc nie jest tak całkiem źle.

Kolejna przerwa. Tak, ten rok jest już spisany na straty. Oczywiście z rowerowego punktu widzenia. Jeśli nastąpi jakiś przełom, to jeszcze nie teraz. Dzisiaj jednak spróbowałem przerwać tę monotonię i wyskoczyłem na przejażdżkę. Dotarłem do Niepołomic, a potem zawróciłem do Krakowa, przejechałem przez centrum miasta i dość zmęczony wróciłem do domu. Zmęczony z dwóch powodów. Pierwszy jest oczywisty – mało wyjazdów rowerowych przełożyło się na gorszą formę i więcej zbędnych kilogramów. Drugi powód nazywa się interwały – zmuszałem mój organizm do okresowego intensywnego wysiłku, więc ostatnie kilometry były już przejechane w dość relaksacyjnym tempie.



Niebo nade mną.

Teoretycznie coś drgnęło, bo wreszcie zaliczyłem sto kilometrów. Kiedyś był to mój dystans powszedni, rutynowy, zupełnie normalny, ginący w morzu identycznych w prywatnych statystykach. Dzisiaj stał się czymś szczególnym. Czy to dowód jakiegoś przełamania? Raczej nie. Mój kryzys nadal trwa. Ale spokojnie. Nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa…

Wciąż nie jest dobrze. Jeżdżę nieregularnie, dystanse nie powalają, a i okolice nie te, co kiedyś. A przecież zanosiło się, że ten rok będzie jednym z najlepszych, a może nawet najlepszy.

No cóż, cały przekaz zawarłem w tytule. Szkoda gadać...