I tak oto upłynęło kolejne 365 dni. Jutro czas młodości znów oddali się o rok, nieuchronnie przybliżając do przysłowiowej jesieni życia. Ja jednak trzymam się nieźle, bo duch wciąż młody i nic nie wskazuje, abym nagle miał się stać poważnym, statecznym i ułożonym zgryźliwym tetrykiem. Zgodnie z biblijną obietnicą, wszystko stało się nowe w chwili, w której się nawróciłem (2 Kor 5:17). No i przecież mam jeszcze zdrową pasję, która pozwala zachować odpowiednią kondycję, wygląd i zdrowie…

Wigilię urodzin uczciłem w jedyny sensowny sposób, czyli wsiadłem na rower i pojechałem przed siebie. Trasa może nie była zbyt ambitna, bo nastawiłem się raczej na ilość, a nie na jakość. Jakość też by mogła być, ale w popołudnie dnia powszedniego nie dysponuję dowolnie dużym zapasem czasu, więc musiałem iść na pewien kompromis. Mimo to jechało mi się wystarczająco fajnie, więc mogłem spokojnie, gdzieś tam w mojej głowie, podsumować kolejny mały etap mojego życia.

Zastanawiałem się, czy nie powinienem wymienić dętki w tylnym kole. Obawiałem się, że łatka przyklejana wczoraj w warunkach polowych może nie spełnić swojej roli. Jednak rano okazało się, że opona jest równie twarda jak dzień wcześniej, co dowodziło, że dętka jest szczelna. Darowałem sobie wymianę i pojechałem w trasę.

Co nie udało się wczoraj, udało się dzisiaj. Z premedytacją pojechałem dokładnie tą samą trasą. Nie było jednak łatwo, bo zachodni wiatr urządził sobie niezłą imprezę. Miejscami nie byłem w stanie jechać szybciej niż 22 km/h i gdy dojechałem do Tyńca, byłem już nieźle wycięty. Problem w tym, że uparłem się, aby zaliczyć stówę, a na liczniku miałem pięćdziesiąt z groszami. Musiałem więc trochę pokombinować i zaliczyć rundkę na kilku ulicach, zanim ostatecznie zawróciłem na wschód. Jak już t zrobiłem, to nie musiałem się specjalnie wysilać, aby jechać z prędkością powyżej 40 km/h. Szkoda, że tak potrafię jechać tylko wtedy, gdy mam wiatr w plecy.

Zaliczyłem setkę z małym hakiem, więc jestem zadowolony. Jutro robię sobie dzień przerwy, bo muszę pomyśleć o pracy, która przecież „zasila” moją pasję. Jak by nie patrzeć, mojego roweru nie podarował mi żaden pan Stanisław, bezdomny z Warszawy, który niestety zmarł…

Zamierzałem przejechać minimum 80 km, a może nawet dobić do setki, ale moje plany zostały pokrzyżowane przez „coś”. Nie wiem, co to było. Po prostu jechałem sobie po gładkim asfalcie i nagle poczułem podwójne uderzenie „buch, buch!”. Najechałem na coś przednim i tylnym kołem. Zatrzymałem się i rzuciłem okiem na opony. Były ok. Koła też były w porządku, a rower w jednym kawałku. Zawróciłem, żeby zobaczyć w co wjechałem, ale niczego nie znalazłem. Może jakiś kamień, który potem poleciał gdzieś na pobocze? Ruszyłem w dalszą drogę, ale po jakichś stu metrach poczułem charakterystyczną miękkość i nadzwyczajne tłumienie nierówności. Już wiedziałem – złapałem kapcia w tylnym kole… Spoko. Rutyna. Wożę zapasową dętkę, ale najpierw zawsze staram się naprawić tę przebitą. Szybko zlokalizowałem uszkodzenie. Było nieopodal wentyla. Niestety centymetr dalej była druga dziura. Jak to możliwe? Nie mam pojęcia. To nie był „snake”, a opona nie była uszkodzona. Nie było szans, aby użyć pojedynczej małej łatki, więc musiałem przykleić znacznie większą. A potem wystarczyło tylko machnąć 250 razy moją miniaturową pompką i mogłem jechać dalej. Tyle tylko, że wraz z dętką, ze mnie także uszło powietrze. Jakoś nie miałem już ochoty jechać zbyt daleko, tym bardziej, że nie byłem pewien, czy na pewno skutecznie naprawiłem dętkę. Zawróciłem i spokojnie wróciłem do domu…

Nie miałem dzisiaj wiele czasu i chociaż plan trasy był gotowy, nie mogłem go zrealizować. Jazda była więc dość spontaniczna, a szkic jej kolejnych kilometrów rodził się na bieżąco w mojej głowie. Pisałem już kiedyś, że w dzień powszedni nie mam zbyt dużego wyboru jeśli chodzi o „geografię” moich przejażdżek. Za wszelką cenę staram się uniknąć przejazdu przez miastu, które o tej porze staje się blaszaną dżunglą. Uciekam wtedy na wschód lub na południe, bo te rejony mam o przysłowiowy rzut beretem od mojego domu. Dzisiaj zacząłem właśnie od kierunku wschodniego, ale potem zawróciłem, dojechałem do Mostu Wandy i zaraz potem wjechałem na ścieżkę rowerową wzdłuż Wisły. Trasy wzdłuż Wisły też unikam, ale głównie w weekendy, bo wtedy staje się ulubionym szlakiem rowerowym dla wszystkich Krakowian. W dzień powszedni da się jednak żyć (czyt. jechać), więc mogłem spokojnie mknąć, o ile spokojną jazdą była nieustająca walka z przeciwnym wiatrem. Dojechałem do Dąbia, gdzie ścieżka rowerowa kończy się… schodami. Tak, to nie pomyłka. Wziąłem więc rower pod pachę, wspiąłem się ze dwadzieścia stopni w górę i kontynuowałem jazdę. Nie będę opisywał szczegółów, ale koniec końców dotarłem do ulicy Mirowskiej, gdzie na kilkaset metrów musiałem zamienić mojego szosowego Cube’a w szutrówkę, bo – jak już wielokrotnie wspominałem – zrobienie cywilizowanego dojazdu do kładki rowerowej nad Wisłą przerasta urzędników, którzy nomen omen pobierają pensję m.in. z moich podatków. Potem był Tyniec i Skawina, gdzie mieścił się punkt zwrotny. Skawinę z Krakowem łączy dróg wiele, ale ja wybrałem tę trudniejszą, czyli przez Libertów. Dlaczego trudniejszą? Dlatego, że tuż za Skawiną trzeba się zmierzyć z podjazdem do Brzyczyny. Ma jakiś kilometr długości, ale gdy jest gorszy dzień, to ma się wrażenie, że ten podjazd nigdy się nie kończy. Dzisiaj miałem w miarę dobry dzień, wiatr w plecy, a wokół było tak pięknie zielono, że mógłbym go przejechać jeszcze raz. Nagrodą za trud jest zjazd z Libertowa do Zakopianki. Potem pozostał mi tylko rutynowy przejazd przez Swoszowice i kilka ostatnich kilometrów dzielących mnie od domu.



Początek podjazdu do Brzyczyny. Zielono mi…

Mieszkam w takim rejonie Krakowa, skąd mam pięć minut jazdy rowerem, aby uciec poza miasto. Pod jednym warunkiem. Muszę wybrać kierunek wschodni lub południowy. Każda inna opcja oznacza konieczność przejazdu przez miasto, co w dzień powszedni jest raczej kiepską koncepcją. Dzisiaj jednak wpadłem na pomysł, że pojadę w kierunku Nowej Huty aż do ulicy Igołomskiej, a potem skręcę na zachód i zatoczę koło, wracając do punktu początkowego. Zakładałem, że ruch będzie raczej znośny, więc relatywnie szybko przemknę przez krakowskie ulice. Początkowo wszystko szło zgodnie z planem, ale potem przysłowiowo wzięło w łeb…

Gdzież te piękne czasy, gdy bez większego problemu mogłem przejechać rowerem przez Kraków o każdej porze dnia i nocy?

Już na ulicy Powstańców, gdzie nigdy wcześniej nie widziałem korka, musiałem lawirować pomiędzy stojącymi autami, a dokładniej rzecz ujmując, musiałem ostrożnie je wyprzedzać. Dlaczego ostrożnie? Ano dlatego, że samochody nie toczyły się zgrabnie w jednym sznureczku niczym pociąg po szynach, ale totalnie dowolnie. Jedno auto tuż przy środku drogi, inne tuż przy krawężniku, jeszcze inne dokładnie na środku pasa ruchu. Z tego powodu byłem zmuszony do jazdy przeciwnym pasem, co niekoniecznie było bezpieczne, ale wyjścia nie miałem. Uczciwie muszę jednak przyznać, że wśród kilkudziesięciu kierowców znalazło się trzech takich, którzy widząc mnie w lusterku wstecznym, zjechali do prawej krawędzi, za co należą się im słowa uznania. Dodam, że dwa z tych samochodów miały wrocławską rejestrację…

Potem wcale nie było lepiej, a wręcz gorzej. Żałowałem, że poniosło mnie w te rejony, ale zrobiłem to celowo, szukając jakiejś odskoczni od jakże często wybieranych tych samych rowerowych szlaków. Zdaje się, że w dni powszednie nie będę miał innego wyboru. No chyba, że zamienię w czyn myśl, która coraz częściej przychodzi mi do głowy, aby wynieść się z tego miasta, którego piękno odchodzi wraz z każdym metrem sześciennym betonu wylewanego na ostatnie skrawki zieleni.

Celem ostatniej marcowej przejażdżki była Morawica. Dość rzadko tam zaglądam, bo wcześniej muszę przejechać przez całe miasto. Ale dzisiaj była sobota, a nawet Wielka Sobota, więc przejazd przez Kraków nie był stresującą stratą czasu. Musiałem tylko uważać na wiernych, spieszących do kościołów, aby zgodnie z katolicką tradycją, poświęcić pokarm. Pamiętam z dzieciństwa, jak wracając do domu, podjadałem to i owo z koszyczka, a potem musiałem słuchać matczynej reprymendy, uświadamiającej mnie, że właśnie popełniłem grzech. Ech, a przecież to tylko tradycja, nie mająca najmniejszego oparcia w Biblii…

Dotarłem na Salwator i tuż za Mostem Zwierzynieckim wjechałem na drogę rowerową wzdłuż Wisły, którą dojechałem do ulicy Mirowskiej. Potem skierowałem się do Kryspinowa, skąd do Morawicy miałem już tylko przysłowiowe dwa kroki. Przejechałem pod autostradą i skręciłem na wschód, rozpoczynając drogę powrotną. Tym razem nie uciekałem od cywilizacji i gdy dotarłem do miasta, przejechałem przez całe jego centrum.

I tak zakończyłem pierwszy kwartał tego roku.

…wsiadałem dzisiaj na rower. Czułem się zmęczony i byłem pewien, że wrócę do domu równie szybko, jak z niego wyszedłem. Początkowo wszystko na to wskazywało, bo z niemożliwych do wytłumaczenia powodów wybrałem trasę, której kilkanaście pierwszych kilometrów wiodło przez miasto. To była droga przez mękę, bo popołudniowy Kraków nie jest miejscem przyjaznym dla kogokolwiek, kto chce szybko przemieścić się z punktu A do punktu B. W końcu jednak udało mi się dotrzeć bardzo okrężną drogą do Swoszowic, gdzie musiałem podjąć decyzję, czy kontynuuję jazdę, czy wracam w domowe zacisze i wypoczywam. Pokusa odpoczynku była silna, ale wycofywanie się z planów nie leży w mojej naturze. To wada, czy zaleta? Sam nie wiem. Czasem warto zrezygnować, ale czasem trzeba być upartym jak przysłowiowy osioł. Kontynuowałem jazdę…

Dobrze zrobiłem, bo druga część przejażdżki była już zupełnie inna. Jechałem dość szybko, nie tracąc czasu na przeciskanie się pomiędzy autami. Zawitałem do Skawiny, a potem bardzo rutynową drogą pojechałem najpierw do Tyńca, by następnie wrócić do Krakowa. W ten sposób zupełnie nieoczekiwanie zaliczyłem dość zacny dystans, co niezmiernie mnie cieszy.

I co? I nic. Wiosna wciąż nieobecna. Nie przeszkodziło mi to jednak w realizacji naprędce nakreślonych planów pośmigania po okolicznych pagórkach. A skoro miały być pagórki, to zabawę rozpocząłem od Wieliczki, z której pomknąłem do Sierczy. „Pomknąłem” jest stwierdzeniem stanowczo na wyrost, bo Siercza leży jakieś sto metrów wyżej, więc grawitacja raczej mi nie pomagała. Potem miałem chwilę odpoczynku, bo zjechałem osiemdziesiąt metrów w dół, ale tylko po to, aby rozpocząć kolejny podjazd, tym razem do Sygneczowa. Dawno nie byłem w tym miejscu i zapomniałem, że droga nielicho pnie się w górę. Dałem radę. Następnie poruszałem się to trochę w dół, to trochę w górę, aż wreszcie zjechałem do Zbydniowic. Tam zakończyła się oryginalna część trasy i potem było już dość rutynowo: Swoszowice, Kliny, Kobierzyńska, Kapelanka, Most Grunwaldzki, Dąbie, Most Wandy, Rybitwy. Stamtąd miałem już tylko sześć kilometrów do domu – ostatnie sześć kilometrów kolejnej rowerowej historii.



Na zdjęciu oczywiście tego nie widać, ale końcówka tej małej góreczki ma 18% nachylenia.


„(…) Ja jestem światłem świata. Kto idzie za Mną, na pewno nie będzie błądził w ciemności, lecz będzie miał światło życia.” (J 8:12)

Rok w rok to samo, czyli radosny okrzyk: wiosna! To nic, że jej nie widać, nie słychać, nie czuć. W końcu przyjdzie. Oczami wyobraźni widzę już soczystą zieleń dookoła. Widzę też siebie z dala od miasta na moich ulubionych pagórkach i krętych małopolskich drogach. Tak, to już wkrótce. Na razie wyjechałem po tygodniowej przerwie, aby poszukać pierwszych oznak przełomu w naturze. Wiosny nie znalazłem, za to zmarzły mi ręce pomimo faktu, że były w zimowych rękawicach. Cóż, taki mamy klimat…

Jutro znów będę szukał. A co! W końcu znajdę…



Brunatno jakoś…

Cóż. Ogłaszam, że ogłoszenie ogłaszające rychłe nadejście wiosny, jest chwilowo nieaktualne. Czy jednak mogło być inaczej, skoro:
- umyłem rower zimowy,
- odkręciłem błotniki,
- umyłem samochód żony?

Nie wierzę w żadne prawa z gatunku praw Murphy’ego, ale faktem jest, iż pogoda – jak w to marcu – diametralnie się zmieniła. Widząc o poranku mokre ulice, pomyślałem, że policzone są godziny czystego roweru, a i nadszedł czas, aby z powrotem przykręcić błotniki i wyglądać mniej profesjonalnie. Na szczęście pogoda poprawiła się, to znaczy, poprawiła się w kontekście deszczu, bo temperatura pozostała bez zmian, czyli kilka stopni powyżej zera.

Wyruszyłem wczesnym popołudniem nie bacząc na zachmurzone niebo. Spodziewałem się, że mogę mieć małe problemy „energetyczne”, bo ostatnio znów dołapał mnie katar – czwarty w ciągu pięciu tygodni. Na szczęście, a może na nieszczęście, był to katar alergiczny. Jestem uczulony na roztocza, które jak wiadomo żyją w kurzu domowym, którego jak wiadomo nie sposób zupełnie wyeliminować z otoczenia. A ponieważ przez ostatni czas prowadziłem krucjatę przeciwko [niech to na razie pozostanie tajemnicą], nawdychałem się tego dziadostwa i kichałem jak najęty. No więc spodziewałem się, że będę słaby niczym Mandaryna w Sopocie, a tymczasem okazało się, że jest całkiem „wporzo”. Dlatego zamiast planowanych góra czterdziestu kilometrów, dorzuciłem piętnaście więcej, „bawiąc” się na sam koniec na stromych uliczkach nieopodal ulicy Ochota.



Rzadki to widok - czysty „zimowy” rower bez błotników.