Dwadzieścia sześć dni treningowych i jeden dzień wypoczynku poza mną. Dzisiaj dzień dwudziesty ósmy, czyli dzień prawdy. Czy czterotygodniowe wylewanie potu po półrocznej przerwie od roweru miało sens i przyniosło wymierny efekt? Na to pytanie miał odpowiedzieć długi test FTP – długi według platformy Zwift. Dwadzieścia minut rozgrzewki, kilka krótkich, lecz mocnych interwałów, pięć minut spokojnej jazdy, pięć minut mocnej jazdy, dziesięć minut uspokojenia, dwadzieścia minut właściwego testu i dziesięć minut schłodzenia. Plan miałem prosty. Znając swoje możliwości, zamierzałem pierwsze dziesięć minut jechać z mocą ok. 220 watów, na kolejne pięć minut dorzucić jakieś 10 watów, a ostatnie pięć minut jechać w przysłowiowego „trupa”. Niestety w praktyce wszystko wzięło w łeb, bo jakoś nie byłem w stanie ustabilizować mocy na poziomie 220 watów i zacząłem za mocno, a ponieważ szło mi nadspodziewanie dobrze, starałem się dzielnie trzymać. Organizm zażądał „zapłaty” w okolicach dziesiątej minuty, gdzie zamiast zwiększyć moc, zacząłem ją zmniejszać. Ostatnie pięć minut to już była walka o życie, ale w samej końcówce udało mi się jeszcze trochę wykrzesać…

Efekt? Moje nowe FTP to 216 watów. To nieco więcej niż sugerowały ostatnie treningi, a więc powinienem się cieszyć i cieszę się. Jednak mimo wszystko jest to wynik poniżej moich możliwości i oczekiwań. Przede mną wciąż sporo pracy.