Po całym tygodniu nie jeżdżenia byłem tak zdesperowany, że choćby waliły pioruny, sypał deszcz, śnieg, grad i cokolwiek jeszcze, ja i tak wybrałbym się na przejażdżkę. No i faktycznie, chociaż piorunów i gradu nie było, to deszcz owszem. Żal mi było nowiutkiego Cube Agree, więc kolejny raz ściągnąłem ze ściany rower na „gorsze dni” i nawet pozwoliłem sobie założyć błotniki, co nie do końca mi się podobało, ale uznałem, że w temperaturze raczej niskiej, z mokrym tyłkiem długo nie pojeżdżę, a przecież nielichy głód jazdy odczuwałem.

Wypad znów był raczej miejsko-podmiejski, ale po siedmiu dniach lenistwa dobre było i to. Pogoda zaskoczyła mnie, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Deszcz ustał, wyjrzało słońce i nawet asfalt zrobił się suchy. I tylko wiało jak zwykle, czyli dość mocno.

Ciesząc się jazdą jeszcze nie wiedziałem, że we Włoszech właśnie wydarzyła się tragedia. Na porannym treningu zginął Michele Scarponi. Jeszcze kilka wcześniej wygrał pierwszy etap „Tour of the Alps”. Jeszcze dzień wcześniej widziałem jego twarz w Eurosporcie. Trudno w takiej chwili nie zatrzymać się na chwilę i nie pomyśleć o kruchości ziemskiej egzystencji. Moja kolarska pasja, nawet w takim mocno amatorskim wydaniu, wiąże się w ryzykiem. Ileż to razy zdarzyło mi się przysłowiowe „o włos”? A przecież nie myślę o tym na co dzień, a jeśli nawet, to tylko zanim wsiądę na rower. Gdy już siedzę na siodełku, gdy trzymam kierownicę, gdy pozostawiam za sobą pierwsze przejechane metry, ogarnia mnie spokój, bo jestem pewien, że Bóg sprawi, iż bezpiecznie wrócę do domu. To, co wydarzyło się w sobotę, wstrząsnęło tym spokojem, jak kamień wrzucony do wody wzrusza jej gładką powierzchnię. Musi minąć trochę czasu, zanim powróci do swego nieskazitelnego obrazu.