To była moja ostatnia jesienna przejażdżka w tym roku. Jutro muszę pomyśleć o zbliżających się świętach, a pojutrze będzie pierwszy dzień zimy. Dzisiaj pracowałem w tradycyjny sposób, czyli nie zdalnie w domu, ale w siedzibie firmy. Nawiasem mówiąc, nie wiem, czy słowo „tradycyjny” jest tutaj odpowiednie, bo to właśnie praca zdalna powoli staje się – mówiąc słowami z „Misia” – nową, świecką tradycją. Tak czy owak, pracowałem poza domem, co wiązało się z koniecznością popołudniowego doń powrotu. Nie miałem więc szans, aby załapać się choćby na resztki dnia, i moja ostatnia jesienna przejażdżka rozpoczęła się już po zachodzie słońca. W zapadającym wieczorze pojechałem do Zakrzowa. Tam skręciłem na północ i jadąc pośród ciemnych pól wąską, ciemną drogą, dotarłem do jasności znaczonej ulicznymi latarniami na przedmieściach Niepołomic. A potem wróciłem do Krakowa, przejechałem przez samo centrum, okrążyłem Błonia i spokojnie wróciłem do domu.

Sądzę, że w kwestii moich szans na pobicie osobistego rekordu rocznego przebiegu nadszedł już moment, w którym mogę przejść od umiarkowanego optymizmu do optymizmu. Niecałe sto jedenaście kilometrów dzieli mnie od sukcesu. Sukces, to fajna sprawa. Nawet wtedy, a można przede wszystkim wtedy, gdy nie da się go przeliczyć na prawne środki płatnicze. Pod tym względem mijający rok był dla mnie szczególny, bo przełomy dokonywały się nie tylko w świecie mojej rowerowej pasji, ale sięgały sfery duchowej. Do pełni szczęścia zabrakło chyba tylko jednego – sukcesu w mojej pracy zawodowej, docenienia tego, co robię, potwierdzenia, że to jest ważne i potrzebne. Tymczasem odnoszę wrażenie, że wykonałem kawał porządnej i nikomu niepotrzebnej roboty. Cóż, takie jest życie. Durowe akordy przeplatają się z molowymi…