Zakończyły się moje rowerowe podboje części Dolnego Śląska. W niedzielny wieczór wróciłem do Krakowa, mocno kombinując, bo pomimo zakończenia Światowych Dni Młodzieży, zjazdy z autostrady znajdujące się najbliżej mojego domu wciąż były zamknięte. Poniedziałek poświęciłem na przywrócenie roweru do stanu idealnej czystości, aby dzisiaj móc w pełni cieszyć się jazdą.

Z radością pokonywałem kolejne kilometry, z wrażenia zapominając nawet, że robi się coraz goręcej, co w typowy sposób, czyli przez lekkie odcięcie, zemściło się na mnie pod koniec przejażdżki. Scenariusz wycieczki był klasyczny dla wyścigów, czyli najpierw dużo płaskiego, a na koniec, gdy sił już nieco ubywało, sporo pagórków. Scenografia miała swój początek w Krakowie, a potem były Węgrzce Wielkie, Grabie, Niepołomice, Puszcza Niepołomicka, Kłaj, Targowisko, Niegowić, Gdów, Stadniki, Dobczyce. Tam pożegnałem płaskie tereny, by na ostatnich dwudziestu kilku kilometrach zaliczyć Koźmice Małe, Gorzków, Świątniki Górne. W tym miejscu spotkałem młodego człowieka, którego najpierw dość łatwo wyprzedziłem, a który potem z łatwością doszedł mnie na zjazdach. Prawdę mówiąc, z zazdrością patrzyłem na jego technikę pokonywania zakrętów, na których ja zachowawczo zwalniałem, a on przejeżdżał przez nie idealnym, niezachwianym torem. Na kilku kolejnych podjazdach udało mi się nie tracić dystansu, ale w końcu przypomniałem sobie, że muszę zostawić sobie choć odrobinę energii na ostatni tego dnia podjazd, czyli ulicę Sawiczewskich. Sympatyczny człowiek pomknął więc w swoją stronę, a mnie delikatnie odcięło zaraz po rozpoczęciu kilometrowej wspinaczki – skutki zbyt skromnego odżywiania się na trasie i niewłaściwego nawadniania.

Kilka dni spędzone w zupełnie innych krajobrazach i kilkaset kilometrów przejechanych po drogach, które w wielu przypadkach drogami są jedynie z nazwy, sprawiło, że dzisiejsza trasa, chociaż doskonale mi znana, była jak nie z tego świata. Gładki asfalt, którego nie „zdobiły” żadne dziury, starannie wymalowane linie, dobre oznakowanie – czyli wszystko to, co jest niedoceniane, dopóki człowiek nie znajdzie się tam, gdzie tego nie ma. No i ten cudowny widok gór na horyzoncie, chociaż to akurat nie jest zasługą lokalnych samorządów, lecz natury.