Prawie półtora tygodnia nie jeździłem na rowerze i organizm zaczął już się dopominać o dawkę kolarskiej aktywności, niczym narkoman o działkę. Nie planowałem tak długiego rozbratu z moją pasją, ale jakoś tak wyszło. Cztery dni spędziłem u teściów w Strzelcach Opolskich. Pomimo kiepskiej pogody zamierzałem zabrać tam rower, ale zamówiony bagażnik do przewozu roweru nie dotarł do mnie na czas i misterny plan diabli wzięli. Siedziałem więc w miłym towarzystwie, co wcale nie było łatwe z jednego prostego powodu – nadmiaru potraw wszelakich. Tymczasem ja, wycieniowany, widzący pozytywne skutki lekkości, musiałem zachować rozsądny umiar w konsumpcji dóbr, których sam zapach sprawiał, że człowiek natychmiast stawał się głodny. A pogoda niestety sprzyjała siedzeniu w domu. Powinno być słonecznie, ciepło i tak bardzo wiosennie, a tymczasem plucha, wietrznie i zimno. Ja wiem, że nie ma złej pogody, jest tylko złe ubranie, ale jazdy szosówką w deszczu, bez błotników i na slickach, nie zaliczam do przyjemności. Oj przydałby się rower o geometrii zbliżonej do roweru szosowego, przeznaczony na trudne warunki. I nawet już coś robię w tej kwestii, ale na razie cicho sza. Póki co, musiałem więc sobie odmówić jazdy i tak zleciało dziewięć dni, dziewięć dni bez roweru… Masakra.

Nie dziwi więc fakt, że dzisiaj musiałem pojechać i to bez względu na pogodę, która zaskoczyła serwisy meteorologiczne bardziej, niż wyniki wyborów prezydenckich Platformę Obywatelską. Miało być słonecznie i lekko wiać, a tymczasem chmury wisiały nad Krakowem prawie cały dzień, wydawało się, że znów będzie padać, wiał wiatr, było chłodno. To jednak nie miało znaczenia i przed szesnastą wyruszyłem na zawiłą pod względem kształtu trasę, którą ad hoc sobie zaplanowałem.

Zacząłem od dość intensywnej rozgrzewki w Kosocicach. Dni rowerowego postu sprawiły, że rozpierała mnie niespożyta energia, której nie zakłóciła nawet 13-to procentowa końcówka podjazdu na ulicy Gruszczyńskiego. Potem pojechałem w stronę Wieliczki, ale tuż przed nią skręciłem na południe, aby przez Grabówki dotrzeć do Sierczy. Tą drogą jeszcze nigdy nie jechałem, a szkoda, bo okazało się, że jest to podjazd, na którym można nieźle „przepalić” nogę. Kolejnymi miejscowościami na trasie były Podstolice i Ochojno, co znowu oznaczało konieczność solidnej pracy. Jednak ta praca była dzisiaj wyjątkowo lekka, łatwa i przyjemna. Za Ochojnem czekał na mnie zjazd, ale srodze się nim rozczarowałem. To, po czym jechałem, zdawało się nie być drogą, ale jedynie warstwą zniszczonego asfaltu rzuconą bezładnie wprost na ziemię. Dziury, potężne poprzeczne nierówności, wyłomy, wyrwy, kałuże, błoto, żwir – to najkrótszy opis tej drogi. Wcale nie byłem zdziwiony, gdy w pewnym momencie przejechałem obok miejsca, gdzie połowa nawierzchni osunęła się w dół zbocza, pozostawiając po sobie kamienną nicość. Zamiast szybkiego zjazdu było więc toczenie się w dół z prędkością zbliżoną do konduktu żałobnego. I tak dotarłem do Wrząsowic, z których pojechałem dalej na zachód, by w końcu dotrzeć do zakopianki. Przejechałem na jej drugą stronę i rozpocząłem podjazd do Libertowa. Pokonałem go dość szybko, co poprawiło mój nastrój po wspomnianym, wolnym i nieudanym zjeździe. Z Libertowa zjechałem do Skawiny. Tym razem bez żadnych niespodzianek w postaci nieoczekiwanego braku połowy drogi. W Skawinie skręciłem na północ i pojechałem do Tyńca. Tuż przed nim jest średniej wielkości „hopka”, która pomimo swoich filigranowych rozmiarów, zmusza mięśnie do wykonania dodatkowej pracy. Pokłady energii zdawały się jednak być niewyczerpane, co sprawiało, że bezwiednie na mej twarzy pojawiał się szeroki uśmiech, niewątpliwie oznaczający, iż czerpię z jazdy wyjątkową przyjemność. Jak się jednak później okazało, nie wszystko poszło tak dobrze, jak bym sobie tego życzył, ale – wzorem Bogusława Wołoszańskiego – nie uprzedzajmy faktów.

Za Tyńcem rozpocząłem dość płaską część trasy. Najpierw pojechałem wzdłuż Wisły do Mostu Zwierzynieckiego, przejechałem na drugi brzeg i z powrotem pojechałem na zachód. Dotarłem do Piekar i skierowałem się w stronę Liszek. Tam kontynuowałem jazdę na północ, by przez Cholerzyn dotrzeć do Morawicy. Skręciłem na wschód, a po dotarciu do Aleksandrowa znów wybrałem kierunek północny. Na trasie wycieczki znajdował się Kleszczów, ale aby tam dotrzeć, należało wspiąć się ponad sto metrów w górę na niezbyt długim odcinku drogi. To oczywiście gwarantowało emocje i dawało pewność, że nachylenie będzie „zacne”. Pewny swoich możliwości wstałem więc z siodełka i energicznie zabrałem się do pracy, gdy tylko droga zaczęła sensownie piąć się w górę. I wtedy stało się coś, czego nie przewidziałem. Uda odmówiły posługi w sposób nagły i nieprzewidziany, chwytając mięśnie żelaznym uściskiem skurczy. Musiałem wyluzować, bo ze sztywnymi nogami na podjeździe daleko bym nie zajechał. Sytuacja była więc dość kuriozalna. Z jednej strony wciąż miałem nadmiar energii, której jednak nie mogłem spożytkować, bo wewnętrzny układ przeniesienia napędu zbuntował się. Gdzieś popełniłem błąd i sądzę, że była to dzisiejsza rozgrzewka – zbyt krótka, zbyt szybka, zbyt intensywna.

Pomimo problemów dość sprawnie dotarłem do Kleszczowa, gdzie czekała na mnie bardzo miła niespodzianka w postaci nowej, idealnej nawierzchni drogi. Było to o tyle istotne, że przede mną był zjazd. Puściłem na nim wodze ułańskiej fantazji i jadąc w oparach adrenaliny i endorfin, kolejny raz poprawiłem mój osobisty rekord prędkości. Podjazd do, a potem zjazd z Kleszczowa były ostatnimi dzisiejszymi „atrakcjami”. Po dotarciu do głównej drogi, skręciłem na wschód. Przed sobą miałem około trzydziestu, dość łatwych kilometrów. Cały czas musiałem jednak uważać na skurcze, które przypominały o sobie, gdy tylko wstawałem z siodełka, aby mocniej nacisnąć na pedały. Przejechałem przez Zabierzów, skręciłem do Balic, dotarłem do Krakowa. Jeszcze tylko przejazd przez centrum, Kazimierz, Podgórze, Płaszów i dzisiejsza przygoda dobiegła końca.


Kościół w Podstolicach. I ten napis na murze – kwintesencja tolerancji i miłości bliźniego…