Po kilkudniowej przerwie spowodowanej głównie przez fatalną pogodę, dzisiaj nareszcie wybrałem się na przejażdżkę. Głód jazdy sprawił, że zamierzałem cieszyć się przemierzaniem dróg nieco dłużej niż zwykle. Nie chciałem także iść na łatwiznę i dlatego od razu skierowałem się na ulubiony szlak rozgrzewkowy, czyli do Kosocic. Po zmierzeniu się z tamtejszymi podjazdami pojechałem do Świątnik Górnych, które – jak to już kiedyś pisałem na blogu – nazwę swoją nie zawdzięczają bynajmniej przypadkowi. Ze Świątnik Górnych pojechałem do Gorzkowa, a stamtąd dalej na wschód, aby w końcu dotrzeć do drogi 964, czyli głównego szlaku do Dobczyc. Idealna nawierzchnia, wspaniała pogoda i niezła forma powodowały, że endorfiny wydzielały się w większej obfitości niż zwykle. Cieszyłem się jazdą i z radością pokonywałem kolejne kilometry.

Z Dobczyc skierowałem się w stronę Kasiny Wielkiej, ale szybko skręciłem w stronę Stadnik. Zamierzałem dojechać do Gdowa, ale nie najkrótszą drogą tylko nieco naokoło, spodziewając się lepszej „zabawy”. Istotnie tak było, bo pomiędzy Stadnikami a Stryszową musiałem zapoznać się z urokami kilkusetmetrowego podjazdu o nachyleniu 13%. Nie mam budowy „górala”, ale mimo to uwielbiam te chwile, gdy muszę solidnie pracować, aby pokonać kolejne metry przewyższeń. Szybkie bicie serca, głębokie oddechy, krople potu spływające po twarzy. Czym trudniejsza próba, tym większa satysfakcja, gdy wreszcie pojawiam się na szczycie i widzę przed sobą zielone doliny, a nad nimi błękit nieba. I tę próbę udanie zaliczyłem i w nagrodę mogłem zasmakować wiatru we włosach na zjeździe za Zręczycami. Robiłem to jednak bardzo ostrożnie, bo – primo – droga była wąska i – secundo – leżało na niej pełno żwiru naniesionego po ostatnich ulewach. W ten oto sposób dotarłem do Gdowa.

Z Gdowa pojechałem przez Liplas do Niegowici. Tam znacznie zwolniłem, bo akurat odbywał się odpust i musiałem omijać zaparkowane samochody oraz lawirować pomiędzy całymi rodzinami, a głównie pomiędzy ich latoroślami, dumnie i radośnie dzierżącymi w dłoniach odpustowe cudeńka „made in China”. Zmieniły się czasy, zmieniły odpusty. Pamiętam, jak w dzieciństwie strzelałem z pistoletów korkowych, albo tych na kapsle, a same stragany pełne były dość siermiężnych, ale – patrząc z perspektywy wielu lat – swojskich i „klimatycznych” zabawek. Wtedy się z tego śmiałem, lekceważąc ludową tradycję i nie sądziłem, że kiedyś wrócę myślami do tamtych dni i zanucę w myślach, „…że najbardziej mi żal: kolorowych jarmarków, blaszanych zegarków, pierzastych kogucików, baloników na druciku, motyli drewnianych, koników bujanych, cukrowej waty i z piernika chaty”.

Pożegnawszy Niegowić i wspomnienia, pojechałem dalej. Przejechałem przez Cichawę, Książnice i Siedlec. Wkrótce potem jechałem już drogą 94 w stronę Krakowa. Nie zamierzałem jednak wracać do domu najkrótszą z dróg. W Targowisku ponownie skręciłem na wschód, aby dojechać do Proszówek. Tam skierowałem się na północ, a dotarłszy do Mikluszowic, skręciłem na zachód. Kolejne kilkanaście kilometrów wiodło przez Puszczę Niepołomicką. Z racji świątecznego dnia, spotykałem wielu spacerowiczów, rolkarzy, no i oczywiście rowerzystów. Ostatnią odsłoną przejażdżki było dwadzieścia kilometrów i około czterdzieści minut jazdy, które dzieliło Niepołomice od mojego domu.