Piątek. Początek weekendu i… urlopu. Widząc przyjazne niebo za oknem, podarowałem sobie śledzenie na żywo 19 etapu Tour de France. Etap płaski, szanse na emocje prawie żadne, a wieczorna przejażdżka bezcenna. Wyszedłem z rowerem przed dom i od razu zauważyłem, że nie całe niebo wygląda sympatycznie. Hen na południowym zachodzie płynęły sobie ciemne chmury, a na ich kursie ewidentnie znajdowało się osiedle, na którym mieszkam. Burza to zjawisko lokalne, a więc pomyślałem sobie, że pojadę sobie tam, gdzie niebo niebieskie i trawy zielone, spokojne strumienie i łagodne powiewy wiatru. Zapachniało poezją… Pojechałem więc wprzódy na północ, potem na zachód, potem na południe, później znów na zachód. W końcu zawróciłem i pomknąłem na wschód. Cały czas widziałem na południu czarne chmury, które zdawały się powoli odpływać na wschód. Trochę nawet pokropiło, ale to wszystko. Widząc, że pogoda nie jest taka zła, w ostatniej chwili zdecydowałem się na lekkie wydłużenie trasy. To nie był najlepszy pomysł…

Dojechałem do Brzegów i zorientowałem się, że wokół mnie nagle zrobiło się ciemno. Zaczęło kropić. Zrazu delikatnie i spokojnie, ale z każdą chwilą coraz mocniej. Szosa wokół mnie szybko zrobiła się mokra, ale jeszcze nie było źle. Prawdziwa nawałnica dopadła mnie dopiero na podjeździe do Kokotowa. Z nieba lały się wiadra wody, drogą płynęły strumienie, pioruny waliły w okolicy. Oczywiście byłem całkowicie przemoczony. W Kokotowie skręciłem w stronę domu. Miałem do przejechania tylko 6 kilometrów, ale w tych warunkach to było wyzwanie. Gdzieniegdzie kałuże miały głębokość kilku centymetrów, gwarantując mi dodatkowy prysznic. Mimo to… uśmiechałem się, a na jednym ze zjazdów nawet pokrzyczałem sobie z radości. Mniemam, że w tych warunkach nikt mnie nie słyszał, bo zapewne pomyślałby, że oto jedzie wariat. Czasem mówię przyjaciołom, że na rowerowych przejażdżkach „czym gorzej, tym lepiej”. Tak właśnie było dzisiaj.

Totalnie przemoczony, nieco zmarznięty, ale uśmiechnięty od ucha do ucha, wróciłem do domu. I co za pech. Moja ukochana akurat umyła podłogę, gdy w drzwiach stanął jej ociekający wodą facet z równie mokrym rowerem. Nie. Nie zostałem wygoniony na korytarz. Gdy już się przebrałem, ująłem mopa w dłoń i doprowadziłem przedpokój do stanu używalności ;).




Na spotkanie burzy…