Gdy łapałem rowerowego bakcyla, nie oznaczało to automatycznego zainteresowania się wyczynowym kolarstwem. Prawdę mówiąc, nie wyobrażałem sobie, co może być pasjonującego w kilkugodzinnym obserwowaniu pedałującego peletonu. Równie nieprawdopodobne wydawało mi się słuchanie komentatorów, no bo o czym można gadać przez tak długi czas? Przecież to co najciekawsze, dzieje się dopiero niedaleko przed metą. Oglądnięcie w TVP jednego z etapów Tour de Pologne, tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie ma czego żałować. Pozbawiony emocji głos komentatora, który na co dzień zajmuje się milionem innych dyscyplin sportowych, dyletanta czerpiącego wiedzę o kolarstwie z google’a i Wikipedii, brzmiał obco, nieciekawie, a wręcz odpychająco. Jednak rok później przypadkowo włączyłem Eurosport podczas jednego zetapów Tour de France. Włączyłem i przez kolejne trzy godziny znajdowałem się w zupełnie innym świecie. Postarali się o to Tomasz Jaroński i Krzysztof Wyrzykowski. Kopalna kolarskiej wiedzy w połączeniu ze specyficznym poczuciem humoru nie pozwoliło mi oderwać się od telewizora. Od tej pory stałem się zagorzałym kibicem, starając się nie przegapić transmisji żadnego z wielkich tourów. Oczywiście w Eurosporcie.

Wczoraj oglądałem sobie spokojnie 14 etap Tour de France. Prawdę mówiąc, ani przez moment nie przyszło mi do głowy, że ucieczka, w której jechał Rafał Majka może mieć jakiekolwiek szanse powodzenia. Ale gdy rozpoczął się ostatni podjazd, gdy na dziewięć kilometrów przed metą Polak wyskoczył do przodu, a jego przewaga zaczęła rosnąć, w sercu zrodziła się nadzieja, że nareszcie, że może dzisiaj, może za chwilę będę świadkiem czegoś wielkiego. I być może nawet zachowałbym resztki spokoju, gdyby nie wspomniani wcześniej panowie Jaroński i Wyrzykowski. W ostatnich kilkudziesięciu minutach relacji przeszli samych siebie, odjechali na Mont Ventoux komentatorskiej sztuki, dając fantastyczny popis spontanicznej ekspresji, emocji i oczywiście poczucia humoru. Mam nadzieję, że zaczerpnięte z wczorajszej transmisji, tytułowe „Pchamy! Pchamy! Pchamy!” i inne słowotwórcze, jakże sympatyczne i humorystyczne „smaczki” przejdą do historii. Bo przecież zawsze będą się kojarzyć z wielkim sukcesem Rafała Majki, który – mocno wierzę – jest dopiero początkiem wielu polskich zwycięstw w najważniejszych wyścigach.

Na zakończenie słów kilka o dzisiejszej przejażdżce. Wyjechałem tuż po jedenastej. Nie był to najlepszy czas. Upał sprawił, że cała moc gdzieś uleciała. Mocno się nawadniałem, ale niewiele to dawało. Przez kilkadziesiąt kilometrów jeszcze jako tako dawałem radę, chociaż byłem wyraźnie słabszy niż zwykle. Ostatnie dwadzieścia parę kilometrów, to jazda na „awaryjnych”. Miękkie przełożenie, wygodna pozycja na siodełku. Krótko mówiąc: byle do domu.