Ani jednej chmury nie zauważyłem na niebie, gdy popołudniu wyruszałem na trasę. To oznaczało jazdę w pełnym słońcu, co oczywiście bezpośrednio przekładało się na konieczność posiadania większej niż zwykle ilości płynów. Oprócz dwóch pełnych bidonów, w plecaku wiozłem jeszcze zapas na przysłowiową „czarną godzinę”.

Jazda po pracy ma niestety swoje wady. Człowiek nie jest wypoczęty, a zapasy energii są nieco ograniczone, zwłaszcza pod koniec tygodnia. Zacząłem zatem spokojnie, powoli przystosowując organizm do zmiany trybu działania, po wcześniejszym kilkugodzinnym ślęczeniem przed ekranem komputera i poprawianiem błędów po naszym byłym programiście. Jego radosna twórczość byłaby nieskończoną skarbnicą tematów dla branżowego, czyli informatycznego kabaretu, o ile takowy istniałby. Być może kiedyś napiszę o tym coś więcej, a teraz wracam do przejażdżki.

Jechałem sobie na wschód, nie mając przygotowanego szczegółowego planu, ale coś tam w głowie powoli kiełkowało. Początek był bardzo tradycyjny. Znów Kokotów, znów Węgrzce Wielkie, znów Zakrzów i Zakrzówek. Potem Gruszki, Szarów i Targowisko, gdzie skręciłem w stronę Kłaja. Jadąc wciąż na wschód minąłem Stanisławice, Cikowice, Damienice i dojechałem do Proszówek. Tutaj miałem do wyboru północ lub południe. Wybrałem północ, co oznaczało, że przez najbliższe kilometry będę poruszał się wzdłuż wschodniej granicy Puszczy Niepołomickiej. W Świniarach skręciłem na zachód, a więc wiatr zaczął wiać mi w plecy, co wcale mnie nie martwiło. W Ispinie przejechałem na drugą stronę Wisły i dojechałem do Nowego Brzeska, gdzie zatrzymałem się na kilkanaście minut w celu uzupełnienia zapasów energii. To kolejna z wielu odwiedzonych przeze mnie miejscowości, w której widać efekty wykorzystania funduszy unijnych. Jako człowiek dobrze pamiętający szarość, smutek i beznadzieję minionej epoki, wciąż jestem pod wrażeniem tego, jak bardzo Polska zmieniła się przez ostatnie lata. Nie twierdzę, że wszystko jest ok, ale jeżeli ktoś mi mówi, że za komuny było lepiej, to ciśnienie gwałtownie mi skacze.

Po krótkim odpoczynku ruszyłem w drogę powrotną. Jechałem drogą 79. Idealna nawierzchnia, niezbyt intensywny ruch, piękny wieczór i jeszcze wiatr w plecy. Czyż trzeba czegoś więcej do nadprodukcji endorfin? Z tablicy informacyjnej wynikało, że do Krakowa mam 35 km, ale granice administracyjne minąłem po ledwie piętnastu. Za skrzyżowaniem z drogą 75 nawierzchnia już nie była taka dobra. Koleiny, duże koleiny, jeszcze większe koleiny. Miałem do wyboru, albo jechać po nich, co wcale nie było przyjemne, albo poruszać się bliżej środka drogi i utrudniać życie kierowcom. Tu i ówdzie było pobocze, więc od czasu do czasu mógłbym po nim jechać, o ile byłoby pozbawione dziur i kamieni. Wybrałem opcję najbardziej komfortową, czyli jazdę po „zdrowej” części szosy, uciekając jednak w koleiny, gdy zbliżał się do mnie jakiś większy pojazd.

Dojechałem do Nowej Huty. Tutaj prawie skończyły się moje zapasy wody. Żelazna rezerwa także już była wykorzystana. Pomyślałem, że czas wracać. I wróciłem. Przez Mogiłę, Most Wandy i Rybitwy.



Popołudniowa cisza i spokój w Nowym Brzesku