Deszcz padał w Krakowie tylko przed południem, ale wilgoć utrzymywała się przez cały dzień i gdy wieczorem wybierałem się na przejażdżkę, ulice ciągle były mokre. Nie planowałem jakiejś specjalnie atrakcyjnej trasy, co zresztą nie miałoby większego sensu, bo podziwianie pięknych widoków w ciemności jest mocno utrudnione. Przez Rybitwy dojechałem do Wisły i skierowałem się w stronę Stopnia Wodnego Kościuszko. Wiał dosyć silny, zachodni wiatr, więc musiałem solidnie pracować. Nie mogłem zbyt mocno pochylić się nad kierownicą, aby zmniejszyć opór powietrza, bo w ciemności nie dostrzegłbym spacerowiczów i biegaczy, którzy niestety nie zawsze wyposażeni są w latarki lub chociażby odblaskowe elementy garderoby.

Dojechałem do stopnia wodnego i przejechałem kładką na drugi brzeg Wisły. I tutaj mała dygresja. Kraków zamierza się starać o organizację Igrzysk Olimpijskich, a od lat nie można wybudować kawałka utwardzonej drogi łączącej kładkę przy Stopniu Wodnym Kościuszko z drogą dla rowerów. Wszystko zapewne wyglądałoby inaczej, gdyby radni korzystali z rowerów, a nie wozili swoich samorządowych czterech liter samochodami – zresztą zapewne na koszt podatnika. W nagrodę za dotarcie na drugi brzeg rzeki zostałem spryskany błotem i po czystym rowerze zostało już tylko wspomnienie.

Powrót był szybki, łatwy i przyjemny. Po drugiej stronie Wisły nie spotkałem nikogo aż do Salwatora. Popychany wiatrem jechałem w stronę domu. Niebo, na którym jeszcze niedawno widziałem gwiazdy, pokryło się chmurami. Zapadła noc.