W dniu urodzin zazwyczaj wybierałem się na jakąś dłuższą, nostalgiczną wyprawę do miejsc, które przypominały mi minione kilkadziesiąt lat. Tym razem w ogóle ucieszyłem się, że pogoda pozwoliła mi zaliczyć przejażdżkę w realu, bo tak chłodnego maja nie było od wielu lat. Nie miałem jakiegoś ekstra planu. Po tak długim okresie spędzonym głównie na trenażerze, każda trasa jest ciekawa i ekscytująca. Dzisiaj pojechałem na północny-zachód, co w moim przypadku oznaczało, że muszę najpierw przejechać przez miasto. No i to nie był dobry pomysł. Wczesne popołudnie to godziny szczytu, a jeśli dodam, że od jakiegoś czasu Kraków jest jednym wielkim placem budowy infrastruktury komunikacyjnej, to wizja przejazdu przez to miasto staje się koszmarem przeniesionym ze złych snów do rzeczywistości. A poza tym jakoś głupio na super-rowerze poruszać się po ścieżkach rowerowych. Wyjścia jednak nie miałem, więc przedarłem się przez centrum, dotarłem do Salwatora, a potem swoją frustrację wyładowałem w bardzo zdrowy sposób poprzez pobicie osobistego rekordu segmentu Wioślarska – Mirowska. A potem przejechałem przez Kryspinów, Cholerzyn, Mników, Czułów, Baczyn, Kopce, Nawojową Górę i dotarłem do Krzeszowic. Tam wpadłem na głupi pomysł, aby w kierunku Krakowa wrócić drogą wojewódzką numer 79. Nie jestem „cykorem”, ale gdy siódme auto wyprzedziło mnie w takiej odległości, że lekko wyciągniętą ręką mogłem pogłaskać karoserię, pomyślałem, że głupio byłoby odejść do wieczności w dniu własnych urodzin i skręciłem w pierwszą lepszą drogą wiodącą na północ. Wkrótce przemknąłem przez Rudawę, Brzezinkę, Więckowice i pojawiłem się w Zabierzowie. Tam przez chwilę ponownie musiałem zmierzyć się z potężnym ruchem ulicznym, ale wkrótce uciekłem w kierunku Balic, gdzie skręciłem w stronę Krakowa, rozpoczynając powrót do domu. I znów musiałem przejechać przez całe miasto, mając oczy dookoła głowy i zastanawiając się, jak ten problem rozwiązać w przyszłości? To po prostu strata czasu, bo jazda przez zakorkowany gród nie jest ani ciekawa, ani romantyczna, ani bezpieczna.

Tak minął dzień moich kolejnych urodzin. Nie było tortu ze świeczkami, bo to bomba kaloryczna, a zdmuchnięcie takiej liczby świeczek mogłoby przerastać moje VO2Max. Nie było ekstra przejażdżki. Nie było nawet nostalgicznego powrotu do przeszłości i rozważania, co mogłem zrobić inaczej. Nawet selfie sobie nie zrobiłem w tym dniu. To przecież zupełnie normalny dzień, który minie jak każdy inny, bezpowrotnie przenosząc minione chwile do archiwum pamięci, by w zamian odkryć kolejne nieznane lądy życia.

Rozochocony powrotem formy, wybrałem się dzisiaj na kolejną przejażdżkę w „realu”. Dzień był gorący, więc zatankowałem bidony pod korek i ruszyłem przed siebie. Wybrałem kierunek zachodni, co oznaczało, że kolejny raz będę walczył z przeciwnym wiatrem, który – to tradycja ostatnich dni – raczej nie był łagodną bryzą. Jechałem dość mocno, ale starałem się nie szaleć, bo nie wiedziałem, dokąd mnie poniesie, a istotą rowerowego wypadu jest to, że trzeba zachować siły na powrót. W tym aspekcie kolejny raz zaprocentowały treningi. Dzięki nim poznałem swoje możliwości i wiem, z jaką mocą powinienem jechać, aby zwyczajnie nie „strzelić”. Ktoś może powiedzieć, że to bez sensu, bo niszczy cały romantyzm i piękno kolarstwa. Zwłaszcza, że nie ma żadnego uzasadnienia w moim przypadku – nie startuję w zawodach, nie ścigam się, itp. Tak, to racja. To jest bez sensu, ale mnie to nie przeszkadza. Chyba na przysłowiowe „stare lata” chcę poznać granice swoich możliwości. A poza tym jestem niepoprawnym „gadżeciarzem” i lubię nowoczesne zabawki. Sorry.



Wisła w Łączanach.


Ja w Łączanach.

Ech, podekscytowany jestem. Nie przypuszczałem, że regularne treningi na trenażerze są w stanie zmienić tak wiele w stosunkowo krótkim okresie czasu. A przecież byłem już prawie wypalony, zniechęcony i na skraju rzucenia tego wszystkiego gdzieś. Tymczasem teraz mam radochę jak mały dzieciak.

Dzisiaj po raz kolejny wsiadłem na mój rower marzeń. Pewnie jeszcze przez jakiś czas będę go tak nazywał. Nie bacząc na bardzo silny wiatr wybrałem mocno pagórkowatą trasę. Spodziewałem się, że będzie ciężko, bo przecież wiatr i wzniesienia. Okazało się jednak, że zupełnie mi to nie przeszkadzało. Z każdym przejechanym kilometrem cieszyłem się coraz bardziej, a brak „banana” na twarzy wynikał wyłącznie z faktu, że wraz z nadejściem cieplejszych dni, przestrzeń zaroiła się od latającego robactwa. Czas mijał, przejechany dystans rósł, a sił podejrzanie nie ubywało. Jechałem więc dalej i z planowanych pięćdziesięciu zrobiło się ponad osiemdziesiąt kilometrów. Ale najważniejsze jest to, że wróciła radość z jazdy.

Teraz najchętniej jeździłbym codziennie, ale nic za darmo. Muszę z czegoś żyć i jakoś odpracować ten mój „rower marzeń”. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby regularnie wskakiwać na trenażer i zaliczać kolejne treningi.