Drugi dzień świąt. Brak śniegu, przelotne opady deszczu, dość mocny wiatr, chłodno. A na ścianie wisi idealnie czysty Ridley X-Bow. Mogę poczekać na lepsze warunki, ale w kontekście prognozy pogody na najbliższe kilka dni, musiałbym liczyć na cud. A przecież do celu pozostały niespełna pięćdziesiąt cztery kilometry. Waham się. Jechać? Nie jechać? Czas płynie. W końcu podejmuję decyzję. Nie czekam dłużej. Jadę!

Powinienem zaplanować sobie jakąś spektakularną trasę. Tymczasem nie uciekam poza Kraków. Korzystam z faktu, że wiatr przegnał smog i powietrze jest wyjątkowo czyste. Przemierzam więc puste ulice, mijam pozbawione żywych kolorów trawniki, nagie drzewa, szare krajobrazy. Monochromatyczna, grudniowa rzeczywistość. Jest mokro, więc już po kilku pierwszych kilometrach zapominam o czystym rowerze. To jednak nie ma znaczenia. Jadę spokojnie, błądząc myślami po zapisach wspomnień – tych odległych w czasie i tych całkiem świeżych, tych rowerowych i tych zupełnie z innego świata. Tak upływa czas, a z każdą chwilą licznik pokazuje coraz mniejszy dystans, który dzieli mnie od celu. W końcu pokonuję pięćdziesiąty czwarty kilometr trasy, a więc nowy rekord rocznego przebiegu został ustanowiony. Czy to mnie cieszy? Tak, ale…

Kończy się mój ósmy „rowerowy” rok, a siódmy na portalu bikestats.pl. Patrzę na moje ostatnie wpisy na tym blogu i nie dostrzegam już w nich tego szaleństwa, energii i entuzjazmu, co dawniej. Kiedyś z lubością opisywałem mijane krajobrazy, bawiąc się słowem i podkreślając na każdym kroku, jakże wspaniały jest świat rowerowej pasji. Od pewnego czasu z trudem udaje mi się sklecić choć kilka zgrabnych zdań, z których nawet ja sam nie jestem zadowolony, a cóż dopiero hipotetyczny czytelnik. Paradoksalnie właśnie teraz, gdy w moim życiu dzieją się rzeczy najwspanialsze i największe, mam problem z przelaniem moich myśli w strumień bajtów i wysłaniem go do wirtualnej rzeczywistości netu. Chyba wciąż szukam pomysłu na coś własnego, oryginalnego, nie ograniczającego się do najpiękniejszych nawet opisów tras, ale wykraczającego poza świat materii, sięgającego w głąb niewidzialnego świata ducha…



Świątecznie