Dzisiaj pracowałem zdalnie w domu, a więc nie musiałem przebijać się przez popołudniowe korki. Dzięki tej oszczędności czasu mogłem wybrać się na przejażdżkę jeszcze za dnia. Wyruszyłem dokładnie na godzinę przed zachodem słońca i pojechałem na wschód w stronę Węgrzców Wielkich. Droga była odśnieżona i tylko w okolicach niektórych skrzyżowań leżało trochę śniegu, naniesionego przez wyjeżdżające samochody. Mimo dobrej nawierzchni jechało się ciężko, bo wiał mocny, północno-wschodni wiatr. W Węgrzcach Wielkich skręciłem na północ. Przez kolejne trzy kilometry musiałem walczyć nie tylko z wiatrem, ale i ze śniegiem, który miejscami pokrywał drogę, przyniesiony tutaj z okolicznych pól podmuchami wiatru. Na szczęście wkrótce skręciłem na zachód i mogłem rozwinąć „drugą prędkość kosmiczną”. Pojechałem w stronę Rybitw i przejechałem ulicą Golikówka do skrzyżowania z ulicą Surzyckiego. Niewiele brakowało, abym zaliczył „glebę” przy wjeździe na ścieżkę rowerową. Śnieg był zbyt głęboki… Ulicą Botewa dojechałem do Półłanki. Jeszcze tylko kilka kilometrów i wróciłem do domu.

Ostatnio jeżdżę znacznie rzadziej niż zwykle i niestety odczułem to w trakcie dzisiejszej przejażdżki. Kondycja odeszła w nicość. Niezbyt wymagające podjazdy, które kilka miesięcy temu przejeżdżałem bez większego trudu, musiałem pokonywać na miękkich przełożeniach, a i tak sprawiały mi trudność. Tętno o wiele częściej niż kiedyś zwiedzało trzecią strefę. Mam nadzieję, że ta ociężałość wynika wyłącznie z pory roku.