Dzień za dniem, noc za nocą. Czas kontynuuje swoją wędrówkę, która zaczęła się w chwili stworzenia. Zaledwie punktem na jego osi jest życie. Kiedy byłem mały, zdawało się, że czas stoi w miejscu. Wolno mijał tydzień za tygodniem, rok szkolny był wiecznością i nawet wakacje zdawały się trwać bardzo długo. W liceum czas jakby przyspieszył, ale wciąż naiwnie nie mogłem doczekać się chwili, gdy stanę się dorosły i sam będę mógł decydować o swoim życiu. Studia przyniosły kolejne przyspieszenie, ale przyszłość ciągle wydawała się czymś odległym i nierzeczywistym. Wreszcie pierwsza praca, dzień podobny do dnia, tydzień do tygodnia, miesiąc do miesiąca. Kartki zaczęły szybko spadać z kalendarza, a korki sylwestrowego szampana strzelały stanowczo zbyt często. Pierwsze narodziny potomka i pierwsze pożegnania tych, których ziemski zegar zatrzymał się. Sukcesy i porażki, tłuste lata po chudych, radości, smutki, uniesienia, przyjaźnie, zdrady, zagubienie, odrodzenie, miłość, szczęście… Płynie czas…

Podobno postrzeganie czasu jest wprost proporcjonalne do pierwiastka z wieku. Jeśli przyjmiemy, że dziesięciolatek postrzega czas normalnie, to czterdziestolatkowi upływa już dwa razy szybciej.

Nostalgia dopadła mnie podczas dzisiejszej przejażdżki. To pewnie skutek nadmiaru krótkich, ponurych, szarych dni. Jadąc przez wieczorny Kraków zadawałem sobie to samo pytanie, które od stuleci nurtuje filozofów: skąd jestem, dokąd zmierzam. Kolejny raz nie znalazłem odpowiedzi, ale zapewne zadam go jeszcze niejeden raz.